Wiersze, wierszyki i opowiadania

szedł marynarz ulicą nad ranem
w spodniach drobne dzwoniły na szczęście
choć fortuny nie raz przehulane
to co ma to wystarczy w tym mieście

pogwizdując przetrząsał zaułki
czas uciekał jak zdrajca niestety
ach gdzie są te rozkoszy przysiółki
i gorące jak wulkan kobiety

minął parę w namiętnym uścisku
ktoś za rogiem pijany mamrotał
w ciemnej bramie się prali po pysku
pod latarnią czekała niecnota

choćby brał ten narkotyk noc całą
jak przystało na lądzie dla wilka
to wciąż byłoby mało i mało
a do świtu już tylko chwil kilka

niech w tawernie jest rumu jak wody
by mógł sączyć beczułkę niejedną
za smak soli na ustach jej dotyk
za pragnienia co palą jak piętno

po staremu wiatr gwiżdże w kieszeni
Neptun hula po morzach i w portach
lecz marynarz niczego nie zmieni
bo on kocha dwunastkę Beauforta


Sekret